จงจรเที่ยว

ชายใดไม่เที่ยว เทียวไป
ทุกแคว้นแดนไพร มิอาจประสบพบสุข
ชายใดอยู่เหย้า เนาทุกข์
ไม่ด้นซนซุก ก็ชื่อว่าชั่วมัวเมา

จงจรเที่ยว เทียวบทไป
พงพนไพร ไศละลำเนา
ดั้นบถเดิน เพลินจิตเรา
แบ่งทุกเบา เชาวนะไวฯ

ชายหาญชาญเชี่ยว เทียวไพร
สองขาพาไป บ่มัวบ่เมาเขลาขลาด
ขาเขาคือกิ่ง พฤกษชาติ
ช่อชูดูดาษ และดกด้วยดอกออกระดะ
ไป่ช้าเป็นผล ปนคละ
โทษหลายกลายแก้ แปรปรวน
เจือจุนคุณควร เพราะเหตุที่เที่ยวเทียวเดิน

จงจรเที่ยว เทียวบทไป
พงพนไพร ไศละดำเนิน
ดุ่มบถด่วน ชวนจิตเพลิน
ใดบ่มิเกิน เชิญบทจร ฯ
เชิญคะนึง พระทินกร
ฤาหลับฤานอน ธเดินและด้นบนสวรรค์
เธอมีความสุข ทุกวัน
หมื่นกัปแสนกัลป์ บ่อ่อนบ่เปลี้ยเพลียองค์

จงจรเที่ยว เทียวบทไป
ตั้งจิตใน ไพรพนพง
ดูทินกร จรจิรยง
แสนสุขทรง ทุกขะบ่มี ฯ

ที่มา..นิทานเวตาล เรื่องที่ 6
http://olddreamz.com/bookshelf/vetal/content6.html